Ó linda!

In het vliegtuig ging het even door mij heen: dit lijkt op een slavenschip. Je zit hutje mutje en je kunt je elf uur lang maar beter even niet verroeren. Ik bestraf onmiddellijk mij zelf, want heb je wel ns echt een slavenschip gezien? Wij zagen vandaag wel een slavenmarkt. In Olinda, een kleurrijk oud stadje, gesticht door de portugees Coelho in 1535. Toen hij de prachtige plek zag riep hij uit: Ó linda, wat mooi!, namelijk om hier een stad te bouwen. Honderd jaar later bekoorde deze plek de hollanders, die de stad een kwart eeuw in handen hebben gehad. Met ons bezoek aan de slavenmarkt zou je kunnen zeggen, dat we gelijk maar diepte zijn ingegaan. Hebben Job en Geert ook slavenbloed? Nu is die akelige markt een gezellige plek waar je echt leuke spulletjes kunt kopen. Ook een hoed, zoals je ziet. En die hebben we nodig: het is hier zonnig en warm. Even wennen, vooral als je zo dom bent om direct op deze eerste dag dit stadje te bezichtigen met daarbij een flinke klim naar een geweldig uitzichtpunt. We haasten ons daarom weer snel naar beneden, naar onze gezellige pousada (=hotelletje) mét zwembad! Ook hebben we nog onze huurauto opgehaald, een spiksplinternieuwe Fiat Doblo. Morgen gaan we naar Maragogi. Gaan jullie nog weer verder mee? Mopper dan niet zoals één van ons, toen ik zei: ik wil om zéven uur rijden! Dit is geen vakantie!, werd er gebromd.